Szczęk oręża i krzyki walczących o życie ludzi rozbrzmiały echem w małym skalistym wąwozie jakich wiele zrodziła ta kraina. Tym razem ofiarom górskiego klanu Spalonych padli bogaci kupcy z dalekiego południa, których pochodzenie jasno zdradzała opalona skóra i trudność z jaką wytrzymywali tutejszy chłodny klimat. A skoro tutaj było im zimno, to co powiedzieliby na tereny dalej na północ? Byli słabi i nieprzystosowani, a tacy giną szybko w tych okolicach. Z początku chcieli zaatakować o zmroku, ale postanowili dać słabeuszom szansę na równą i honorową walkę o własny żywot. W dodatku szybciej będa mogli powrócić do swojej wioski aby zaplanować kolejne łupieżcze wypady, zachlać się i przerżnąć parę chętnych klanowych młódek. Żyć nie umierać.

Stoczyli się niczym lawina na zaskoczonych Południowców w akompaniamencie krwiożerczego ryku szału i żądzy mordu. Bloodwyn jak zwykle szarżował w pierwszej linii ze swoim świezo zdobytym mieczem, który jasno lsnił w promieniach wzniesionego na nieboskłonie Słońca. Oręż ten wyszarpał z rąk jednego z ochroniarzy innej karawany, którą złupili zaledwie 7 dni temu. Teraz należał do niego i zakosztuje kolejnej porcji krwi wroga.
Mężczyzna wbiegł na jeden z licznych głazów i za jego pomocą wyskoczył wyżej w powietrze prosto na najemników chroniących dobytku swoich pracodawców. Potężny cios wspierany impetem spadającej masy żelastwa i mięśni uderzył w uniesioną ku górze drewnianą tarczę najemnika, lecz na nic zdał się ten instynktowny manewr, gdyż czysta brutalna siła rozbiła ją w drzazgi, a kiedy ostrze poszło dalej napotkało już tylko opór prostej zbroi i ludzkiego ciała. Krew trysnęła chlapiąc twarz Bloodwyna kiedy napastnik stracił dłoń a miecz zagłębił się w barku łamiąc kości i pozbawiając człowieka tchu. Ta rana była smiertelna, najemnik umrze za pare chwil nie wiedząc do końca co się nawet stało.

Z pomoca solidnego kopniaka wyzwolił swoją broń i posłał ciało nieszczesnika na jednego z jego kompanów. Szok zaskoczenia szybko, jednak minął i rozpoczeła się prawdziwa walka. Kiedy jeden z nich starał się wygramolić z pod truchła towarzysza, drugi nie czekając zaatakował "Rzeźnika". Widział wielkość ostrza jakim dysponuje napastnik, nie spodziewał się więc, że będzie nim w stanie władac jedną tylko ręką, co też Bloodwyn uczynił machnąwszy na odlew bardziej by zmusić go do cofnięcia się niż zranić. Lecz mimo to miecz ranił mężczyznę przecinając mu udo, rana nie było dotkliwa lecz niewątpliwie utrudni poruszanie. To dało szanse barbarzyńcy na wyprowadzenie kolejnego ataku. I tak rozpętało się piekło.

Zbudził się przeciągając na słomianym posłaniu, obok niego leżała jakaś młódka, nie była ona najprzedniejszej urody, ale jak to mawiali tutejsi "kto wybrzydza ten nie rucha". Odgarnął spory kawał skóry, którym był przykryty i zaczał przeliczać zdobyte łupy. Jesli wszystko się zgadzało zwilżył gardło dzbanem piwska i zagryzł czerstwym, lecz ciągle zjadliwym chlebem oraz kawałem mięcha ze wczorajszej kolacji. Po tym wspaniałym posiłku dał żołądkowi odpocząć jakąś mniej więcej godzinę po czym przystąpił do ćwiczeń. Codzienna rutyna można by rzec, ale tylko dzięki nieustannym treningom był w stanie nie raz powalić swych wrogów. Nie były to ćwiczenia wysublimowanych technik szermierki jakimi chwalil isię czestokroć ludzie z Południa. Nie, było to rowijanie czystej, brutalnej siły i instynku, który decydował w walce jakie następne kroki podejmie wojownik. Południowcy mogli mieć swoje finty, zmyłki i uniki, na nic im się to zdawało kiedy rozpędzona potęgą mięśni surowa stal łamała ich obronę i odbierała życie. Po ćwiczeniach nadszedł czas na zaplanowanie kolejnego dnia. Udanie się do ich obecnego wodza i zapytanie co ma w planach wydawało się więc dobrym pomysłem.

Ostatnio edytowany przez Blackvampire (2013-05-03 16:16:32)

-Musiałbyś pierw nauczyć się machać żelastwem, ale to wymagałoby przestania moczenia mordy w piwie. Prędzej byś mnie tym brzuszyskiem zabił!- zarchotał głośno szczerząc się podle zarówno do wodza jak i nieznajomego. Tak to już między nimi było. Jeśli przy spotkaniu choć raz jeden drugiego nie zwyzywał to psy zaczęłyby szczekać dupami a kozy dawać zsiadłe mleko czy coś w tym guście poronionych przepowiedni. Jednakże tylko najlepsi wojownicy klanu mogli sobie pozwolić na takie odzywki do wodza, a to i tak nie wszyscy. Czerwoną Dłoń z Bloodwynem łączyła długa braterska przyjaźń jaka tylko związać mogła wojów walczący ramię w ramię babrząc się po kolana w gównie i flakach. Po kilku innych wyzwiskach, przy których wódz oczywiście nie pozostał mu dłużny "Rzeźnik" w końcu zwrócił swoją uwagę na nieznajomego.

Podszedł do niego zatrzymując się na wyciągnięcie ręki mrużąc oczy podejrzliwie, wwiercajac spojrzenie w czerń przysłaniającą twarz.
-Sram na to jak cie zwą, cuchniesz Południem na mile, ale jeśli sypniesz złotem, to mogę udać się do twych skutasiałych ziomków. Zawsze chciałem zerżnąć wyperfumowane dupeczki możnych damulek.- chrząknął, pociągnął nosem i smarknał do ogniska zielonym glutem. -Z drugiej strony dziwi mnie, że nie zatrudniasz najemników z pobliskich warowni, zazwyczaj zbyt trzęsiecie się ze strachu by choć skrzyżować spojrzenia z ludźmi klanów, a co dopiero wchodzić do naszych wiosek.- tutaj zwrócił się do swojego wodza -Co ci stary ramolu obiecał ten wychudzony cudak? Złoto, klejnoty? Czy może wyślimtał ci twoje berełko?- ryknął znowu smiechem oczekując odpowiedzi obu mężczyzn.

Złoto ukrył dobrze, w sobie znanym tylko miejscu, które pamiętał jeszcze z dzieciństwa. Była to wąska wnęka skalna nieopodal wioski, do której kiedyś wpadł i przesiedział w niej cztery dni zmuszony w końcu pożywić się gnieżdżącymi w glebie larwami żuków. Od zawsze był hardym dzieckiem potrafiącym przełknąć nawet zepsute jedzenie i nie mieć po tym nawet paskudnych wiatrów. Tak więc parę robaków bogatych w białko na pewno nie mogło mu zaszkodzić. Siedział tam tak długo ponieważ przez pierwsze dwa dni pomyślano, że po prostu gdzieś się zaszył jak to niesforny dzieciak. Dopiero trzeciego dnia zaczeto go szukać, a wtedy nikomu już nie przyszło na myśl szukać zaraz przy osadzie. W końcu, jednak ktoś usłyszał jego stłumione nawoływanie, zebrał wtedy nie lada baty od swych rodzicieli, ale wyszło mu to na dobre. Teraz zaś miejsce przygody, z której nie raz śmiano się przy wieczornym piciu posłużyło mu za dobrą kryjówkę dla jego skarbów. Skarb podzielił na dwie części, jedną w skrzyni zakopał na dnie szczeliny, a drugą umieścił w pęknięciu skały po przeciwnym końcu. Tak zabezpieczony mógł ruszyć z nieznajomym na podbój Południa.

Kiedy zbliżył się do koni z mieczem przerzuconym przez ramię nie wiedział dokładnie jak się do tego zabrać. Potrafił opiekować się wierzchowcami, owszem, ale klany miały ich stosunkowo mało. Z resztą miał nieprzyjemne wspomnienia z próbami jazdy konno i od tamtej pory wolał działać na piechotę. Pewny własnych sił i nieuzależniony od kaprysów zwierzęcia. Poklepał zwierze po karku uspokajając i dając dłoń by obwąchało nowego przybysza. Podstawy, które znał każdy dorastający w klanach. Spojrzał krzywiąc się na zakapturzonego
-Odpowiadając, na twoje wcześniejsze krakanie, nie, nie jestem jeźdźcem. Gdybym był, miałbym własnego zwierza. Nie spodziewaj się, że będę tańczył na siodle.- postanowił wdrapać się na siodło, widział to parę razy, nie powinno być trudno, prawda?

Ostatnio edytowany przez Blackvampire (2013-05-04 00:32:26)

Jazda na tym przeklętym zwierzu była gorsza niż z początku mógł się spodziewać. Był niemal pewien, że po tej całej podróży będzie go bolało dupsko i nogi. Na wszystkich starych bogów, wolałby już truchtem przebyć całą tą odległość niż męczyć się z wierzchowcem. Kiedy dotarli do pierwszego postoju Bloodwyn wypuścił powietrze z ulgą zsiadając z grzywiastej bestii. Mógł w końcu rozruszać nieco nogi i stanąć w końcu na pewnym gruncie. Na słowa nieznajomego burknął tylko coś pod nosem i ruszył w poszukiwaniu czegoć co nada się na opał. Przez cały czas pozostawał czujny, był to już nawyk nabyty po wielu latach walk i zasadzek.

Bloodwyn spał z jednym okiem otwartym, nadal znajdowali się w niebezpiecznych okolicach. A większość klanów robiąc zasadzki zazwyczaj pierw uderzało, a później pytało zaś on wolał zbudzić się żywy. Na całe szczęście noc minęła im wyjątkowo spokojnie i rano po posiłku mogli ruszyć w dalszą podróż. Umysł "rzeźnika" zaprzątało inne w smaku piwo, zastanawiał się skąd pochodzi i czy w tym całym King's Landing będzie więcej podobnych trunków. Jego rozmyślania przerwał nieznajomy, który upomniał "rzeźnika" aby ten stronił od atakowania podróżnych. W odpowiedzi usłyszał pogardliwe parsknięcie klanowego wojownika.
-Jak nie będą szukać zaczepki, to im włos z łba nie spadnie. Ale jak zaczną szczekać to za siebie nie odpowiadam.- rzekł szczerze.
-Swoją drogą, co to było za piwo, któreśmy pili rankiem? Macie tego więcej w tym całym King's cośtam?- zapytał.